Hoofdstuk 1

Een zeebries die gepaard gaat met de geur van duinen en naaldbomen roept herinneringen op van de tijd voor zijn vertrek. Langzaam verdwijnt de deining van de golven. Gek dat hij als eilandbewoner daar nooit aan gewend is geraakt. Ki kijkt nog een keer achterom en ziet de boot terugkeren naar het vasteland.

De deur gaat moeilijk open en dat vergemakkelijkt de overgang van de nazomerse zon naar de hoeveelheid licht binnenin de herberg. Hij hangt zijn jas over de houten stoel. Zijn tas valt gecontroleerd vanaf zijn schouder via zijn hand op de grond. Het gevoel van meerdere ogen die hem observeren maakt dat hij zo min mogelijk om zich heen kijkt.
‘Een thee graag,’ hoort Ki achter zich, waarna de man van de herberg voor Ki komt staan.
‘Voor mij hetzelfde,’ zegt Ki. Opnieuw hoort hij achter zich praten. De herbergier is inmiddels verder gelopen.
‘Er zijn er niet veel die het erop wagen.’
‘Ik heb een belangrijke reden.’
‘Je kunt het beste iemand vinden die het eiland kent, iemand die je kan helpen als gids. Ik zie het niet zitten, te gevaarlijk.’
Een glas wordt op tafel gezet. Daarna klinken voetstappen.

Herinneringen

Ki denkt aan die ene dag. Een onbestemd gevoel bekruipt hem. Snel probeert hij zich weer te richten op zijn nieuw gestelde doel: het bereiken van de burcht en daarmee de hereniging met zijn dierbaren. In gedachten stippelt hij alvast de route uit en herinnert zich de hindernissen en de natuurwonderen onderweg. De aanhoudende stemverheffingen om hem heen worden achtergrondgeluiden. Hij sluit zich af voor de levendigheid, zoals een kind een klein rondlopend insect kan bestuderen of dromerig naar neerdwarrelende sneeuwvlokken kan staren. Zonder verdere aandacht voor wat er om hem heen gebeurt.

Misschien is een reisgenoot geen slecht idee. Hij zou dan met iemand anders rekening moeten houden, maar het geeft hem ook een reden om zijn aandacht volledig op de reis te vestigen. Als ze maar heelhuids aankomen. Het onbestemde gevoel veranderd in een slecht gevoel. De tafel beweegt als hij zijn stoel naar achteren schuift. De halfvolle kop thee voelt nog warm. Op de andere tafel is het glas rijkelijk gevuld.

Meereizen

‘Mijn naam is Ki.’
‘Oge.’ Hij steekt zijn hand uit.
De korte reactie van Oge doet Ki aarzelen.
‘Ik hoorde jullie net praten. Ik ken dit eiland goed en ik ben van plan naar de burcht terug te reizen.’
Een vraag blijft in de lucht hangen, en in mindere mate ook zijn slechte gevoel.
‘Ik ben inderdaad op zoek naar iemand die de weg kent,’ reageert Oge na een korte stilte.
Zijn stem klinkt van dichtbij nors en een hoofdgebaar wijst de weg. De stoel zit al even ongemakkelijk als bij de vorige tafel.
‘Ik vertrek binnen een paar dagen,’ zegt Ki.
‘Dan ga ik mee.’
Voorzichtig vanwege de snelle reactie proost Ki zijn glas tegen het geheven glas tegenover hem.
De deur van de herberg zwaait open en een groep reizigers voegt een extra dimensie toe aan de luidruchtigheid die er al was. Ki kan Oge nu bijna niet meer verstaan.
‘Laten we naar buiten gaan!’ schreeuwt Oge.
Eenmaal buiten met dichtgeknepen ogen klinkt de scheepshoorn van een ander vertrekkend schip dat kort daarvoor nog bij het eiland was aangemeerd.