Hoofdstuk 2

Na een korte wandeling vinden Ki en Oge een verblijfplaats om te overnachten. Onderweg naar hun kamers kraakt de vloer van de gang. Ze spreken af de volgende dag te vertrekken naar de burcht. Hoewel hij waarschijnlijk ook rechtop had kunnen lopen, buigt Ki zijn hoofd voor de lage deurpost van zijn kamer.

De volle maan schijnt door het raam. Ki besluit nog een rondje te gaan lopen buiten. De geluiden van de avond maken hem rustig vanbinnen. Waterdruppels vallen van bladeren naar beneden. Aangekomen bij een houten bankje naast een oude boom bekijkt hij de weerspiegeling van de maan in de zee. Het verwachte weerzien met zijn familie voelt als een warme deken. Hij denkt terug aan de wandelingen met zijn vader en de kalmte die zijn vader vaak uitstraalde. Ki kan hem horen praten. Zoals hij kan vertellen over de natuur, de natuur als manier om in het hier en nu te geraken. Het hier en nu dat niet met woorden omschreven kan worden en alleen op te merken is door details, door kleine verschillen. Verschillen zoals enerzijds door het bos wandelen en denken aan werk of school, aan mooie of minder mooie herinneringen of vooruitzichten, aan iets wat nog gedaan moet worden, aan onbereikbare dromen, en anderzijds door het bos lopen en het waaien van de wind door de bladeren en de geluiden van vogels horen, de geur van het mos of een vroege ochtend inademen, en het gewaarworden van de samenwerking tussen de dieren, de planten en de bomen die er leven.
Hoe zou het met zijn vader gaan? Ki staat op en zucht. Onderweg terug naar zijn verblijfplaats ligt een grote omgevallen boomstam in de berm. Hij onderdrukt de neiging om over de boomstam te gaan lopen. Aan de overkant van de straat lopen twee mensen hem tegemoet. Als hij alleen was geweest, had hij het misschien gedaan.

De klap

De deurkruk beweegt stroef naar beneden. Uit het niets voelt hij een doffe klap op zijn hoofd. Voordat hij beseft wat er gebeurt, valt hij op de grond.
Met een waas kijkt hij om zich heen. Hij ziet in het donker iemand naast hem zitten. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Daar was ik ook benieuwd naar. Ik overnacht hier en vond je op de gang. Mijn naam is Leiz.’
Ook Ki stelt zich voor. ‘Ik wilde mijn kamerdeur openen. Volgens mij heb ik een klap op mijn hoofd gekregen. Meer kan ik me niet herinneren.’
‘Je blijft er gelukkig kalm onder,’ zegt Leiz.
‘Misschien verwart je dan kalmte met onbezorgdheid,’ reageert Ki. Dan lijkt hij toch even te schrikken en kijkt snel in de voering van zijn tas. Gelukkig, het zit er nog in. Wellicht verbeeldt hij het zich, maar de spullen in zijn tas lijken anders te zijn gerangschikt.
‘Ben je ook op doortocht?’ vraagt Leiz.
Ki vertelt over zijn terugreis naar de burcht. Leiz blijkt voor het eerst af te reizen naar de burcht.
‘Ik ben hier voor de prachtige natuur, vooral de tocht naar de burcht schijnt schitterend te zijn.’
‘Als je wil, kun je met mij en iemand anders meereizen, ik ken het eiland goed en kan je de weg wijzen langs een aantal mooie landschappen op dit eiland. Het plan is om morgenochtend te vertrekken.’
‘Dat zou goed uitkomen. Ik wilde in mijn eentje reizen, maar de laatste dagen probeer ik mijzelf steeds vaker moed in te spreken.’
‘Het is een barre tocht. Vroeger in de wintermaanden, wanneer ik de tocht aflegde met mijn vader, probeerde ik mijzelf erdoorheen te slepen door mijzelf te vertellen hoe sterk of hoe moedig ik was, of door te denken aan de warme kachel bij terugkomst. Dat hielp mij er vaak doorheen. Hoewel op de werkelijk zware momenten het alleen hielp om te overleven door mijn gedachten op nul te zetten.’
‘Dat snap ik, gedachten kunnen heel nuttig zijn en tegelijkertijd ook in de weg zitten, soms op een grappige manier. Laatst toen ik mijn schoenen aan wilde doen, stopte ik mijn schoenen in mijn buideltas in plaats van dat ik ze aandeed, omdat ik ergens anders zat met mijn gedachten, en dat is nog een onschuldig voorbeeld,’ glimlachte Leiz.
Ki moet lachen.
‘Tot morgenochtend,’ vervolgt Leiz, ‘en ik zou voorzichtig zijn als ik jou was, ik weet niet wat er gebeurd is, maar het komt vreemd over.’
Onzeker over wat hem overkomen is, draait Ki de deur op slot. Een pijnlijke plek versnelt zijn gedachten. Door vermoeidheid ingegeven laat hij zijn achterhoofd los en gooit zijn tas onder het bed, zo dicht mogelijk bij hem in de buurt.

Het vertrek

Ki had zich niet geroepen gevoeld om te praten over de vorige avond, zeker niet na wat er bij het ontbijt was gebeurd. Hij haalt een paar keer diep adem. De warmte van de zon schijnt al langer op zijn gezicht, maar wordt nu werkelijk gevoeld. Een kleine zwerm vogels landt op het wateroppervlak. Leiz zit naast Ki in het gras, Oge staat naast het begin van het pad en kijkt de verte in.

‘We kunnen via het duinplateau beginnen, of we gaan via de kiezelstenenvallei.’ Ki kent beide richtingen uit zijn hoofd.
‘Voor mij de snelste weg,’ zegt Oge. ‘Dan zijn we misschien over een paar dagen al bij de burcht.’
‘De weg via de kiezelstenenvallei is iets korter,’ reageert Ki.
‘Ik ga liever via het duinplateau,’ zegt Leiz. ‘Ik heb gehoord dat je vanaf daar een schitterend uitzicht over het eiland hebt.’
Ki is eerst stil en zegt dan: ‘Mij maakt het niet uit, het is slechts een klein deel van de route.’
Leiz pakt een losliggend blaadje dat op het gras ligt en bekijkt het. ‘Als het een klein stukje om is, dan wil ik het uitzicht niet missen.’
Oge raakt zichtbaar geïrriteerd en zucht. Op het gezicht van Leiz is nu twijfel af te lezen.
Ki vraagt zich af of Oge het erg vindt dat Leiz meereist, hij reageerde niet enthousiast toen hij erachter kwam. Hij sluit zijn ogen. Het geruis van de zee op de achtergrond dat zich mengt met de wind die door het riet waait, zorgt ervoor dat hij rustig begint te ademen. ‘We kunnen via het plateau reizen en vandaag langer doorlopen, zodat we de tijd weer inhalen.’
Oge zet al morrend een paar stappen. ‘Laten we dan nu gaan, we hebben al genoeg tijd verloren met dat gedoe deze ochtend.’
Ki negeert de opmerking van Oge, knikt met zijn hoofd en staat op. Ook Leiz staat op en pakt zijn spullen.